Dom w Gnieźnie przy ul. Lecha 11 należał prawnie do p. Tekli Frankowskiej, która w roku 1920 zapisała go testamentem Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia z zastrzeżeniem by służył zawsze jako Lecznica dziecięca. Siostry więc przeniosły szpital dziecięcy z ul. Chociszewskiego w Gnieźnie na ul. Lecha 11.
Pierwszą Służebną i Przełożoną nowo otwartej placówki została S. Paula Przytarska. Po kilku latach, kiedy lokatorzy zaczęli opuszczać zajmowane mieszkania dzieło zaczęło się stopniowo rozwijać. Początkowo w szpitalu tym było około 30 dzieci przysyłanych najczęściej na koszt Opieki Społecznej. O rozwój tego dzieła oprócz Sióstr Miłosierdzia troszczył się również bardzo lubiany i oddany dzieciom dr Wiktor Urbański. 1 wrzesień 1939 roku jest dniem smutku i nowych problemów dla rozwijającej się placówki. Wojna zabrała dzieciom i całej kadrze szpitalnej najlepszego przyjaciela dr Wiktora Urbańskiego. Liczba dzieci zaczęła maleć. Początek roku 1940 zmusił Siostry które nie były pielęgniarkami do opuszczenia placówki gnieźnieńskiej. S. Maria Rosiak oraz S. Felicja Sieracka były jedynymi pielęgniarkami, które zostały na swoich stanowiskach aby wraz z niemiecką kadrą lekarską opiekować się rannymi.
W roku 1945 sytuacja w kraju zaczyna się polepszać. Kadra niemiecka wraz ze swoimi chorymi zaczyna uciekać do Rzeszy Niemieckiej.S. Paula Przytarska kierowniczka Lecznicy wraca do Gniezna i obejmuje swoje dawne stanowisko.
Dom zaczyna funkcjonować jako szpital z oddziałem dziecięcym - 50 dzieci i oddziałem wewnętrznym dla dorosłych -40 chorych. W roku 1949 stosunki z władzami administracyjnymi zaczynają się pogarszać. Zarząd Miejski w Gnieźnie, mimo zawartej umowy zwalnia pierwsze Siostry z zajmujących stanowisk na ich miejsce kieruje pielęgniarki świeckie. 30 czerwca 1962 roku wszystkie Siostry otrzymały rozwiązanie umowy o pracę . 4. października 1968 roku nastąpiło przeniesienie oddziału dziecięcego z ul. Lecha 11 do byłego szpitala wojskowego przy ul. Jana, pozostawiając tylko na jakiś czas oddział laryngologiczny. Po kapitalnym remoncie od 1973-1990 roku szpital dziecięcy został przekształcony w Żłobek Dzielnicowy nr 2 dla dzieci do lat 3. Żłobek zajął pomieszczenia parteru i I piętra. Siostry nadal pozostały na II piętrze.
Upłynęło tyle lat dzięki Opatrzności Bożej i staraniom S. Wizytatorki Krystyny Jaroszewskiej, Siostry Miłosierdzia z prowincji Chełmińsko- Poznańskiej podejmują w domu przy ul. Lecha nowe dzieło, przedszkole dla dzieci w wieku 3-6 lat w trzech oddziałach. Początki były trudne, Siostry musiały borykać się z wieloma problemami, zarówno ekonomicznymi jak i akceptacji społecznej. Dlatego w pierwszym roku działalności przedszkole obejmowało opieką 70 dzieci a z biegiem czasu coraz większą ich liczbę aż do prawie 200 na dzień dzisiejszy. Zapoczątkowanie i prowadzenie tego dzieła przez 10 lat Zgromadzenie powierzyło S. Małgorzacie Pranga. Siostry pracując w przedszkolu i mając liczne kontakty z rodzinami środowiska gnieźnieńskiego odkryły potrzebę pomocy rodzinom. Pomoc ta w roku 1994 przybrała postać Świetlicy dla dzieci i młodzieży obejmując swym działaniem od 50-70 osób oraz otwarcia stołówki i jadłodajni dla ubogich.
